دعاى 9

۹- مرحوم «سیّد بن طاووس» در کتاب «مهج الدّعوات» از «ابن عبّاس» روایت کرده است که گفت: من نزد امیرمؤمنان (علیه السلام) نشسته بودم. شخصى از در، وارد شد که رنگش پریده بود; گفت: یا امیرمؤمنان! من همیشه بیمارم و دردهاى بسیار دارم، پس دعایى به من بیاموز که با آن، بر بیمارى هایم استعانت جویم. حضرت فرمود: دعایى به تو مى آموزم که جبرئیل به رسول خدا (صلى الله علیه وآله) آموخت، در آن هنگام که حسن و حسین (علیهما السلام) بیمار بودند; و آن دعا چنین است:

اِلـٰهى کُلَّمٰا اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَةً قَلَّ لَکَ عِنْدَهٰا شُکْرى، وَکُلَّمَا ابْتَلَیْتَنى بِبَلِیَّةٍ قَلَّ لَکَ عِنْدَهٰا صَبْرى،

خدایا هراندازه نعمت به من دهى شکر من در برابرش اندک است و هرگاه مبتلایم گردانى به بلایى اندک است در برابر آن شکیبایى من

فیٰا مَنْ قَلَّ شُکْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ یَحْرِمْنى، وَیٰا مَنْ قَلَّ صَبْرى عِنْدَ بَلاٰئِهِ فَلَمْ یَخْذُلنى،

پس اى کسى که اندک است شکرم در برابر نعمت هایش ولى او محرومم نگرداند و اى که کم است شکیباییم در برابر بلایش ولى او مرا وامگذارد

وَیٰا مَنْ رَاٰنى عَلَى الْمَعٰاصى فَلَمْ یَفْضَحْنى، وَیٰا مَنْ رَاٰنى عَلَى الْخَطٰایٰا فَلَمْ یُعٰاقِبْنى عَلَیْهٰا،

و اى که دید مرا بر حال گناهان ولى رسوایم نکرد و اى که دید مرا بر حال خطاکاریها ولى مؤاخذه ام نکرد بر آنها

صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَاغْفِرْ لى ذَنْبى، وَاشْفِنى مِنْ مَرَضى، اِنَّکَ عَلىٰ کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ.

درود فرست بر محمّد و آل محمّد و بیامرز گناهم را و شفایم ده از بیماریم که تو بر هر چیز توانایى.

ابن عبّاس مى گوید: آن مرد را بعد از یک سال دیدم در حالى که رنگ صورتش گلگون شده بود و اظهار داشت، این دعا را براى هیچ دردى نخواندم، مگر آنکه شفا یافتم.