دعا براى حسن عاقبت (از صحیفۀ سجادیه)
١۲- دعا براى حسن عاقبت (از صحیفۀ سجادیه)
یٰا مَنْ ذِکْرُهُ شَرَفٌ لِلذّٰاکِرینَ، وَیٰا مَنْ شُکْرُهُ فَوْزٌ لِلشّٰاکِرینَ، وَیٰا مَنْ طٰاعَتُهُ نَجٰاةٌ لِلْمُطیعینَ،
اى کسى که یادش براى ذاکران افتخار است و اى کسى که شکر او موفقیتى براى شاکران است و اى کسى که اطاعت از او مایه نجات فرمانبران است.
صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاشْغَلْ قُلُوبَنٰا بِذِکْرِکَ عَنْ کُلِّ ذِکْرٍ،
بر محمد و آلش درود فرست و دل هاى ما را با یادت، از هر یاد دیگرى
وَاَلْسِنَتَنٰا بِشُکْرِکَ عَنْ کُلِّ شُکْرٍ، وَجَوٰارِحَنٰا بِطٰاعَتِکَ عَنْ کُلِّ طٰاعَةٍ،
و زبان ما را با شکرت از هر شکرى و جوارح ما را با طاعت خویش از هر طاعت (غیر خود) باز دار.
فَاِنْ قَدَّرْتَ لَنٰا فَرٰاغاً مِنْ شُغُلٍ، فَاجْعَلْهُ فَرٰاغَ سَلاٰمَةٍ، لاٰ تُدْرِکُنٰا فیهِ تَبِعَةٌ، وَلاٰ تَلْحَقُنٰا فیهِ سَاْمَةٌ،
اگر براى ما فراغتى فراهم ساختى، آن را فراغت سالم قرار ده (که در آن) گناهى ما را گرفتار نسازد و خستگى به ما نرسد،
حَتّىٰ یَنْصَرِفَ عَنّٰا کُتّٰابُ السَّیِّئٰاتِ بِصَحیفَةٍ خٰالِیَةٍ مِنْ ذِکْرِ سَیِّئٰاتِنٰا،
به گونه اى که نویسندگان گناه، با صحیفه اى خالى از وجود گناهانمان برگردند
وَیَتَوَلّى کُتّٰابُ الْحَسَنٰاتِ عَنّٰا مَسْرُورینَ بِمٰا کَتَبُوا مِنْ حَسَنٰاتِنٰا،
و نویسندگان کارهاى نیک، به سبب نوشتن حسنات ما خوشحال بازگردند
وَاِذَا انْقَضَتْ اَیّٰامُ حَیٰاتِنٰا، وَتَصَرَّمَتْ مُدَدُ اَعْمٰارِنٰا، وَاسْتَحَضَرَتْنٰا دَعْوَتُکَ الَّتی لاٰبُدَّ مِنْهٰا وَمِنْ اِجٰابَتِهٰا،
و هنگامى که روزگار زندگانى ما سپرى شد و مدت عمر ما به سر آمد و دعوت تو (براى رفتن) که چاره اى از اجابت آن نیست، فرا رسید،
فَصَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاجْعَلْ خِتٰامَ مٰا تُحْصى عَلَیْنٰا کَتَبَةُ اَعْمٰالِنٰا، تَوْبَةً مَقْبُولَةً لاٰ تُوقِفُنٰا بَعْدَهٰا عَلىٰ ذَنْبٍ اجْتَرَحْنٰاهُ، وَلاٰ مَعْصِیَةٍ اقْتَرَفْنٰاهٰا،
پس بر محمد و آلش درود فرست و سرانجام آنچه را که نویسندگان اعمال ما، براى ما رقم زده اند را توبه پذیرفته قرار داده (به گونه اى که) پس از آن ما را براى گناهى که انجام داده ایم و معصیتى که مرتکب شده ایم، متوقّف نکنى
وَلاٰ تَکْشِفْ عَنّٰا سِتْراً سَتَرْتَهُ عَلىٰ رُؤُسِ الْأَشْهٰادِ، یَوْمَ تَبْلُو اَخْبٰارَ عِبٰادِکَ،
و در آن روز که خبرها (و گزارش ها) درباره بندگانت را به نقد مى کشى، پرده اى که بر گناه ما انداخته اى را در برابر مردم بر ندارى،
اِنَّکَ رَحیمٌ بِمَنْ دَعٰاکَ، وَمُسْتَجیبٌ لِمَنْ نٰادٰاکَ.
به یقین تو نسبت به کسى که تو را مى خواند مهربانى و به نداى آن کس که تو را مى خواند پاسخ مى دهى.
