دعای امام علی (ع) برای گشایش و فرج در کارها
شیخ کفعمی در کتاب «بلدالامین» دعایی روایت کرده به روایت از حضرت امیرالمؤمنین(علیهالسلام) که هر سوخته دل و مصیبتزده و غمناک و گرفتار آن را بخواند، حقتعالی به او گشایش و فرج عطا کند؛ و آن دعا این است:
يَا عِمادَ مَنْ لَاعِمادَ لَهُ، وَيَا ذُخْرَ مَنْ لَاذُخْرَ لَهُ، وَيَا سَنَدَ مَنْ لَاسَنَدَ لَهُ
ای تکیهگاه آنکه تکیهگاهی ندارد، ای اندوخته آنکه اندوختهای ندارد، ای پشتیبان آنکه پشتیبانی ندارد،
وَيَا حِرْزَ مَنْ لَاحِرْزَ لَهُ، وَيَا غِياثَ مَنْ لَاغِياثَ لَهُ،
ای نگاهدار آنکه نگاهداری ندارد، ای فریادرس آنکه فریادرسی ندارد،
وَيَا كَنْزَ مَنْ لَاكَنْزَ لَهُ، وَيَا عِزَّ مَنْ لَاعِزَّ لَهُ،
ای گنج آنکه گنجی ندارد، ای عزّت آنکه عزّتی ندارد،
يَا كَرِيمَ الْعَفْوِ، يَا حَسَنَ التَّجاوُزِ، يَا عَوْنَ الضُّعَفاءِ، يَا كَنْزَ الْفُقَراءِ، يَا عَظِيمَ الرَّجاءِ
ای در گذشت کردن بزرگمنش و مهماننواز، ای نیکو گذشت، ای پشتیبان ناتوانان، ای غنای تهیدستان، ای بزرگ مایهی امید
يَا مُنْقِذَ الْغَرْقىٰ، يَا مُنْجِىَ الْهَلْكىٰ، يَا مُحْسِنُ يَا مُجْمِلُ يَا مُنْعِمُ يَا مُفْضِلُ؛
ای نجاتدهنده غریقان، ای رهایی بخش هلاکشدگان، ای احسان کننده، ای زیباییبخش، ای نعمتده، ای عطابخش؛
أَنْتَ الَّذِى سَجَدَ لَكَ سَوادُ اللَّيْلِ وَنُورُ النَّهارِ، وَضَوْءُ الْقَمَرِ وَشُعاعُ الشَّمْسِ، وَحَفِيفُ الشَّجَرِ وَدَوِىُّ الْماءِ
تویی آنکه سیاهی شب و روشنی روز و پرتو ماه و شعاع خورشید و وزش باد در درخت و صدای آب برایت سجده کرد
يَا اللّٰهُ يَا اللّٰهُ يَا اللّٰهُ، لَاإِلٰهَ إِلّا أَنْتَ وَحْدَكَ لَاشَرِيكَ لَكَ، يَا رَبَّاهُ يَا اللّٰهُ،
ای خدا، ای خدا، ای خدا، معبودی جز تو نیست، یگانه و بیشریکی، ای پروردگار، ای خدا،
صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَافْعَلْ بِنَا مَا أَنْتَ أَهْلُهُ.
بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و با ما آنچه شایسته آنی انجام ده.
پس از دعا هرچه حاجت دارى بخواه. نویسنده گوید: و نیز برای گشایش مشکلات و رفع گرفتاری و برطرفشدن غم و اندوه، تداوم بر این ذکر که حضرت جواد(علیهالسلام) تعلیم داده بسیار سودمند است:
يَا مَنْ يَكْفِي مِنْ كُلِّ شَيْءٍ وَلَا يَكْفِي مِنْهُ شَيْءٌ اكْفِنِي ما أَهَمَّنِي
ای آنکه از هر چیز کفایت کند و از او چیزی کفایت نکند، کارهای مهمّ مرا کفایت فرما