دعاى 6
۶- روایت شده که امام باقر (علیه السلام) در مشکلات چنین دعا مى کرد:
اَللّـٰهُمَّ صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَاغْفِرْلى وَارْحَمْنى، وَزَکِّ عَمَلى، وَیَسِّرْ مُنْقَلَبى،
خدایا درود فرست بر محمّد و آل محمّد و بیامرز مرا و به من رحم کن و عملم را پاک کن و آسان کن بازگشتگاهم را
وَاهْدِ قَلْبى، وَآمِنْ خَوْفى، وَعٰافِنى فى عُمُرى کُلِّهِ، وَثَبِّتْ حُجَّتى، وَاغْفِرْ خَطٰایٰاىَ،
و هدایت کن دلم را و امان بخش ترسم را و عافیت ده در همه عمرم و پابرجا کن حجّتم را و بیامرز گناهانم را
وَبَیِّضْ وَجْهى، وَاعْصِمْنى فى دینى، وَسَهِّلْ مَطْلَبى، وَوَسِّعْ عَلَىَّ فى رِزْقى، فَاِنّى ضَعیفٌ،
و سفید گردان رویم را و نگاهم دار در دینم و آسان کن خواسته ام و فراخ گردان روزیم را زیرا که من ناتوانم
وَتَجٰاوَزْ عَنْ سَیِّئِ مٰا عِنْدى بِحُسْنِ مٰا عِنْدَکَ، وَلاٰ تَفْجَعْنى بِنَفْسى، وَلاٰ تَفْجَعْ لى حَمیماً،
و در گذر از بدى آنچه نزد من است به خوبى آنچه پیش توست و داغدارم مکن به خودم و داغدار مکن خویشانم را
وَهَبْ لى یٰا اِلٰهى لَحْظَةً مِنْ لَحَظٰاتِکَ، تَکْشِفُ بِهٰا عَنّى جَمیعَ مٰا بِهِ ابْتَلَیْتَنى،
و ببخش به من معبودا توجهى از توجهاتت را که برطرف کنى بدان تمام گرفتاریهایم را
وَتَرُدُّ بِهٰا عَلَىَّ مٰا هُوَ اَحْسَنُ عٰادَتِکَ عِنْدى، فَقَدْ ضَعُفَتْ قُوَّتى، وَقَلَّتْ حیلَتى،
و بازگردانى بدان بر من آنچه را بهترین شیوه توست در پیش من زیرا که نیرویم سُست و چاره ام کم شده
وَانْقَطَعَ مِنْ خَلْقِکَ رَجٰآئى، وَلَمْ یَبْقَ اِلّٰا رَجٰآؤُکَ، وَتَوَکُّلى عَلَیْکَ،
و بریده از خلق تو امیدم و برایم بجاى نمانده جز امید به تو و توکّلم بر تو،
وَقُدْرَتُکَ عَلَىَّ یٰا رَبِّ اَنْ تَرْحَمَنى وَتُعٰافِیَنى، کَقُدْرَتِکَ عَلَىَّ اَنْ تُعَذِّبَنى وَتَبْتَلِیَنى،
و نیروى تو بر من پروردگارا براى رحم بر من و عافیتم همانند نیروى تو است بر من که عذابم کنى و گرفتارم سازى
اِلٰهى ذِکْرُ عَوٰآئِدِکَ یُؤْنِسُنى، وَالرَّجٰآءُ لِإِنْعٰامِکَ یُقَوّینى، وَلَمْ اَخْلُ مِنْ نِعَمِکَ مُنْذُ خَلَقْتَنى،
خدایا یاد نعمتهایت آرامم کند و امید نعمت بخشیت نیرویم دهد و هیچ گاه بیرون نبوده ام از نعمت هایت از آن روز که خلقم کرده اى
وَاَنْتَ رَبّى وَسَیّدِى، وَمَفْزَعى وَمَلْجَاى، وَالْحٰافِظُ لى وَالذّٰابُّ عَنّى،
پس تویى پروردگار و آقا و پناهگاه و ملجأ من و نگهبانم و دفاع کننده از من
وَالرَّحیمُ بى وَالْمُتَکَفِّلُ بِرِزْقى، وَفى قَضٰآئِکَ وَقُدْرَتِکَ کُلُّ مٰا اَنَا فیهِ،
و مهربان به من و کفالت کننده روزیم و در قضا و قدرت توست هرچه من در آنم
فَلْیَکُنْ یٰا سَیِّدى وَمَوْلاٰىَ، فیمٰا قَضَیْتَ وَقَدَّرْتَ وَحَتَمْتَ، تَعْجیلُ خَلاٰصى مِمّٰا اَنَا فیهِ جَمیعِهِ، وَالْعٰافِیَةُ لى،
پس چنان باشد اى آقاى من و سرورم در آنچه حکم و مقدّر و مسلّم فرموده اى تعجیل در خلاص شدنم از آنچه من درآنم همه آن و تندرستیم
فَاِنّى لاٰ اَجِدُ لِدَفْعِ ذٰلِکَ اَحَداً غَیْرَکَ، وَلاٰ اَعْتَمِدُ فیهِ اِلّٰا عَلَیْکَ،
زیرا من نیابم براى رفع آن هیچ کس را جز تو و تکیه نکنم در آن جز بر تو
فَکُنْ یٰا ذَا الْجَلاٰلِ وَالْإِکْرٰامِ عِنْدَ اَحْسَنِ ظَنّى بِکَ، وَرَجٰآئى لَکَ،
پس بوده باش اى داراى جلالت و بزرگوارى در نزد بهترین گمانى که به تو دارم و بهترین امیدم بر تو
وَارْحَمْ تَضَرُّعى وَاسْتِکٰانَتى، وَضَعْفَ رُکْنى، وَامْنُنْ بِذٰلِکَ عَلَىَّ، وَعَلىٰ کُلِّ دٰاعٍ دَعٰاکَ،
و رحم کن بر زارى و بیچارگى و سستى اساس و پایه ام و منّت نِه بدان بر من و بر هر خواننده اى که تو را بخواند
یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ، وَصَلَّى اللهُ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ.
اى مهربانترین مهربانان و درود خدا بر محمّد و آلش باد.
