مناجات الذاکرین (ذاکران)
١۳- مناجات الذاکرين (ذاکران) راز و نیاز کسانى است که یاد خدا را مى طلبند و از او مى خواهند، که ذکر و یادش را در همه جا و همه حال بر قلب و جانشان فرود آرد و آن را انیس و مونسشان گرداند; آنان که مى دانند جز با یاد او دلها آرام نمى گیرد و جز با رؤیت معنوى جمال حق، جانها آرامش نمى یابد.
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیمِ
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
اِلٰهى لَوْلَا الْوٰاجِبُ مِنْ قَبُولِ اَمْرِکَ، لَنَزَّهْتُکَ مِنْ ذِکْرى اِیّٰاکَ،
اى معبود من، اگر نبود پذیرفتن فرمان واجبت، به یقین تو را پاک تر از آن مى دانستم که یادت کنم،
عَلىٰ اَنَّ ذِکْرى لَکَ بِقَدْرى لاٰ بِقَدْرِکَ، وَمٰا عَسىٰ اَنْ یَبْلُغَ مِقْدٰارى حَتّىٰ اُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدیسِکَ،
علاوه بر اینکه یاد کردن تو به اندازه (توان) من است نه به اندازه (شایستگى) تو، و امید ندارم که ارزشم به اندازه اى بالا رود که مورد تکریم تو واقع شوم،
وَمِنْ اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنٰا جَرَیٰانُ ذِکْرِکَ عَلىٰ اَلْسِنَتِنٰا، وَاِذْنـُکَ لَنٰا بِدُعٰآئِکَ وَتَنْزیهِکَ وَتَسْبیحِکَ،
و از بزرگترین نعمت هاى تو بر ما جارى شدن نام تو بر زبان ماست، و اجازه ات براى دعا و منزّه داشتن و به پاکى یاد کردن توست،
اِلٰهى فَاَلْهِمْنا ذِکْرَکَ فِى الْخَلاٰءِ وَالْمَلاٰءِ، وَاللَّیْلِ وَالنَّهٰارِ، وَالْإِعْلاٰنِ وَالْإِسْرٰارِ، وَفِى السَّرّٰآءِ وَالضَّرّٰآءِ،
اى معبود من، در خلوت و آشکار، و شب و روز، و پیدا و نهان و خوشى و ناخوشى ما را به یادت وادار،
وَآنِسْنٰا بِالذِّکْرِ الْخَفِىِّ، وَاسْتَعْمِلْنٰا بِالْعَمَل الزَّکِىِّ، وَالسَّعْىِ الْمَرْضِىِّ، وَجٰازِنٰا بِالْمیزٰانِ الْوَفِىِّ،
و به یاد پنهانیت مأنوسمان کن، و به کار پاکیزه و تلاش پسندیده وادار و با پیمانه پر پاداشمان ده،
اِلٰهى بِکَ هٰامَتِ الْقُلُوبُ الْوٰالِهَةُ، وَعَلىٰ مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبٰایِنَةُ،
اى معبود من، دلهاى شیفته، عاشقت شده و عقلهاى پراکنده براى شناختت گرد آمده،
فَلاٰ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ اِلَّا بِذِکْرٰاکَ، وَلاٰ تَسْکُنُ النُّفُوسُ اِلَّا عِنْدَ رُؤْیٰاکَ،
پس دلها جز به یادت آرام نگیرد و دلها جز به هنگام دیدارت آرامش نیابد،
اَنْتَ الْمُسَبَّحُ فى کُلِّ مَکٰانٍ، وَالْمَعْبُودُ فى کُلِّ زَمٰانٍ، وَالْمَوْجُودُ فى کُلِّ اَوٰانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِکُلِّ لِسٰانٍ، وَالْمُعَظَّمُ فى کُلِّ جَنٰانٍ،
تویى که در هر مکان به پاکى یاد گردى و در هر زمان عبادت شوى و در هر لحظه موجودى، و به هر زبان خوانده شوى و در هر دلى به بزرگى یاد شوى،
وَاَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ لَذَّةٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ، وَمِنْ کُلِّ رٰاحَةٍ بِغَیْرِ اُنْسِکَ، وَمِنْ کُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِکَ، وَمِنْ کُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طٰاعَتِکَ،
از هر خوشى جز یادت و از هر آسایشى جز اُنست، و از هر شادى جز نزدیکیت و از هر اشتغالى جز بندگیت از تو آمرزش مى طلبم
اِلٰهى اَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ: یٰا اَیُّهَا الَّذینَ اٰمَنُوا اذْکُرُوا اللهَ ذِکْراً کَثیراً، وَسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَاَصیلاً.
اى معبود من، تو فرمودى و فرمایشت حق است: اى کسانى که ایمان آورده اید خدا را بسیار یاد کنید، و صبح و شام او را تسبیح گویید
وَقُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ: فَاذْکُرُونى اَذْکُرْکُمْ.
و فرمودى و فرمایشت حق است: پس به یاد من باشید تا به یاد شما باشم،
فَاَمَرْتَنٰا بِذِکْرِکَ، وَوَعَدْتَنٰا عَلَیْهِ اَنْ تَذْکُرَنٰا تَشْریفاً لَنٰا وَتَفْخیماً وَاِعْظٰاماً،
پس ما را به یادت فرمان داده و به ما وعده فرمودى که در قبال آن براى گرامیداشت و ارج نهادن و بزرگداشت ما را یاد خواهى نمود
وَهٰا نَحْنُ ذٰاکِرُوکَ کَمٰا اَمَرْتَنا، فَاَنْجِزْ لَنٰا مٰا وَعَدْتَنٰا، یٰا ذٰاکِرَ الذّٰاکِرینَ، وَیٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ.
و اینک ما یادکنندگان توییم، آن گونه که تو فرمان داده اى، پس به آنچه به ما وعده فرمودى وفا کن، اى یادکننده یادکنندگان، و اى مهربان ترین مهربانان.
