مناجات المعتصمین (پناهندگان)
١۴- مناجات المعتصمين (پناهندگان) مناجات کسانى است که در برابر انبوه آفات سعادت، به قدرت و توانایى او پناه مى برند و به ریسمان الهى چنگ مى زنند و حمایت و پشتیبانى خدا را مى طلبند.
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیمِ
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
اَللّٰهُمَّ یٰا مَلاٰذَ اللاّٰئِذینَ، وَیٰا مَعٰاذَ الْعٰآئِذینَ، وَیٰا مُنْجِىَ الْهٰالِکینَ، وَیٰا عٰاصِمَ الْبٰآئِسینَ،
اى خدا، اى حامى پناهندگان، و اى پناه پناه جویان، و اى نجات بخش هلاک شدگان، و اى نگهدار بیچارگان،
وَیٰا رٰاحِمَ الْمَسٰاکینِ، وَیٰا مُجیبَ الْمُضْطَرّینَ، وَیٰا کَنْزَ الْمُفْتَقِرینَ، وَیٰا جٰابِرَ الْمُنْکَسِرینَ،
و اى رحم کننده بینوایان، و اى اجابت کننده گرفتاران، و اى گنج نیازمندان، و اى التیام بخش دل شکستگان،
وَیٰا مَأوَى الْمُنْقَطِعینَ، وَیٰا نٰاصِرَ الْمُسْتَضْعَفینَ، وَیٰا مُجیرَ الْخٰآئِفینَ، وَیٰا مُغیثَ الْمَکْرُوبینَ، وَ یٰا حِصْنَ اللّاٰجینَ،
و اى پناهگاه آوارگان، و اى یاور مستضعفان، و اى پناه دهنده ترسیدگان، اى فریادرس غمزدگان، اى پناه پناهندگان،
اِنْ لَمْ اَعُذْ بِعِزَّتِکَ فَبِمَنْ اَعُوذُ، وَاِنْ لَمْ اَلُذْ بِقُدْرَتِکَ فَبِمَنْ اَلُوذُ،
اگر به عزتت پناه نبرم پس به که پناهنده شوم، و اگر به قدرتت متوسّل نشوم پس به که متوسّل شوم،
وَقَدْ اَلْجَاَتْنِى الذُّنُوبُ اِلىَ التَّشَبُّثِ بِاَذْیٰالِ عَفْوِکَ، وَاَحْوَجَتْنِى الْخَطٰایٰا اِلىَ اسْتِفْتٰاحِ اَبْوٰابِ صَفْحِکَ،
در حالى که گناهانم مرا به چنگ زدن به دامان گذشتت وادار کرده و خطاهایم مرا به کوبیدن درهاى چشم پوشیت محتاج ساخته،
وَدَعَتْنِى الْإِسٰآئَةُ اِلَى الْإِنٰاخَةِ بِفِنٰآءِ عِزِّکَ، وَحَمَلَتْنِى الْمَخٰافَةُ مِنْ نِقْمَتِکَ عَلَى الْتَّمَسُّکِ بِعُرْوَةِ عَطْفِکَ،
و بدیهایم مرا به اقامت در آستان عزّتت فرا خوانده و ترس از عذابت مرا به متوسّل شدن به ریسمان گذشتت وادار کرده است،
وَمٰا حَقُّ مَنِ اعْتَصَمَ بِحَبْلِکَ اَنْ یُخْذَلَ، وَلاٰ یَلیقُ بِمَنِ اسْتَجٰارَ بِعِزِّکَ اَنْ یُسْلَمَ اَوْ یُهْمَلَ،
و سزاى کسى که به ریسمانت چنگ زده، خوارى نیست، و آن که به عزّتت پناهنده شود شایسته نیست که رها شده یا نادیده گرفته شود،
اِلٰهى فَلاٰ تُخْلِنٰا مِنْ حِمٰایَتِکَ، وَلاٰ تُعْرِنٰا مِنْ رِعٰایَتِکَ، وَذُدْنٰا عَنْ مَوٰارِدِ الْهَلَکَةِ، فَاِنّٰا بِعَیْنِکَ وَفى کَنَفِکَ وَلَکَ،
اى معبود من، ما را از حمایتت محروم مکن، و از توجهت بى بهره مساز، و ما را از پرتگاه هاى هلاکت دور نما، چرا که ما در برابر دیدگانت و در پناه تو و از آن توییم،
اَسْئَلُکَ بِاَهْلِ خٰآصَّتِکَ مِنْ مَلاٰئِکَتِکَ وَالصّٰالِحینَ مِنْ بَرِیَّتِکَ، اَنْ تَجْعَلَ عَلَیْنٰا واقِیَةً تُنْجینٰا مِنَ الْهَلَکٰاتِ،
از تو مى خواهم به حقّ فرشتگان خاصّت و صالحان از آفریدگانت، که براى ما سپرى قرار دهى تا از مصیبت ها نجاتمان دهد،
وَتُجَنِّبُنٰا مِنَ الْاٰفٰاتِ، وَتُکِنُّنٰا مِنْ دَوٰاهِى الْمُصیبٰاتِ،
و از آفات دورمان سازد، و از مصیبت هاى فجیع ما را حفظ کند
وَاَنْ تُنْزِلَ عَلَیْنٰا مِنْ سَکینَتِکَ، وَاَنْ تُغَشِّىَ وُجُوهَنٰا بِاَنْوٰارِ مَحَبَّتِکَ، وَاَنْ تُؤْوِیَنٰا اِلىٰ شَدیدِ رُکْنِکَ،
و اینکه از آرامشت بر ما فرو فرستى، و با انوار محبّتت چهره ما را بپوشانى، و در رکن محکمت جاى داده
وَاَنْ تَحْوِیَنٰا فى اَکْنٰافِ عِصْمَتِکَ، بِرَأفَتِکَ وَرَحْمَتِکَ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ.
و در کنف حمایتت قرار دهى، به مهربانى و رحمتت اى مهربان ترین مهربانان.
