مناجات الشاکرین (شکرگزاران)

۶- مناجات الشاکرين (شکرگزاران) مناجات و راز و نیاز کسانى است که با زبان شکر و سپاس، آهنگ او نمایند و به ناتوانى خویش براى شکرگزارى در برابر نعمت هاى بى پایان خداوند اعتراف کرده و از قصور و تقصیر خود به درگاهش عذر مى خواهند.

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

اِلٰهى اَذْهَلَنى عَنْ اِقٰامَةِ شُکْرِکَ تَتٰابُعُ طَوْلِکَ، وَاَعْجَزَنى عَنْ اِحْصٰآءِ ثَنٰآئِکَ فَیْضُ فَضْلِکَ،

اى معبود من، بخشش پى در پى تو، مرا از انجام شکرت بازداشته، و فراوانى لطف و کرمت، مرا از شمارش ثنایت عاجز ساخته،

وَشَغَلَنى عَنْ ذِکْرِ مَحٰامِدِکَ تَرٰادُفُ عَوٰآئِدِکَ، وَاَعْیٰانى عَنْ نَشْرِ عَوٰارِفِکَ تَوٰالى اَیٰادیکَ،

و روزى پیوسته ات، مرا از یاد نیکى هایت بازداشته، و نعمت هاى متوالیت، مرا از گسترش نیکیهایت ناتوان کرده است

وَ هٰذا مَقٰامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمٰآءِ، وَقابَلَهٰا بِالتَّقْصیرِ، وَشَهِدَ عَلىٰ نَفْسِهِ بِالْإِهْمٰالِ وَالتَّضْییعِ،

و این جایگاه کسى است که به فراوانى نعمتهایت معترف و در برابر آنها کوتاهى کرده است، و به سستى و کوتاهى خویش گواهى مى دهد،

وَاَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحیمُ الْبَّرُ الْکَریمُ، اَلَّذى لاٰ یُخَیِّبُ قاٰصِدیهِ، وَلاٰ یَطْرُدُ عَنْ فِنٰآئِهِ اٰمِلیهِ،

و تویى با محبّت، مهربان، نیکوکار و بخشنده اى که قصد کنندگانت را محروم نگردانى و آرزومندانت را از درگاهت نرانى،

بِسٰاحَتِکَ تَحُطُّ رِحٰالُ الرّٰاجینَ، وَبِعَرْصَتِکَ تَقِفُ اٰمٰالُ الْمُسْتَرْفِدینَ، فَلاٰ تُقٰابِلْ اٰمٰالَنٰا بِالتَّخْییبِ وَالْاِیٰاسِ،

بار امید امیدواران به آستان تو فرود آید، و آرزوهاى عطاجویان به درگاه تو توقف کند، پس آرزوهاى ما را با ناامیدى و یأس روبه رو مگردان،

وَلاٰ تُلْبِسْنٰا سِرْبٰالَ الْقُنُوطِ وَالْإِبْلاٰسِ، اِلٰهى تَصٰاغَرَ عِنْدَ تَعٰاظُمِ آٰلاٰئِکَ شُکْرى،

و لباس ناامیدى و یأس را بر ما مپوشان اى معبود من، در برابر بزرگى نعمتهایت سپاسگزارى من کم است،

وَ تَضٰآئَلَ فى جَنْبِ اِکْرٰامِکَ اِیّٰاىَ ثَنٰآئى وَنَشْرى، جَلَّلَتْنى نِعَمُکَ مِنْ اَنْوٰارِ الْاِیمٰانِ حُلَلاً،

و در کنار گرامیداشت تو نسبت به من، گسترش ثنایت از سوى من ناچیز است، نعمتهایت لباس هاى زیبایى از پرتوهاى ایمان بر من پوشانده،

وَضَرَبَتْ عَلَىَّ لَطٰآئِفُ بِرِّکَ مِنَ الْعِزِّ کِلَلاً، وَقَلَّدَتْنى مِنَنُکَ قَلاٰئِدَ لاٰ تُحَلُّ، وَ طَوَّقَتْنى اَطْوٰاقاً لاٰتُفَلُّ،

و لطایف احسانت پوششى از بزرگوارى بر سرم زده، و نعمتهایت گردن آویزى به گردنم آویخته که باز نگردد، و گردنبندهایى که باز نشود،

فَآٰلاٰئُکَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسٰانى عَنْ اِحْصٰآئِهٰا، وَنَعْمٰآئُکَ کَثیرَةٌ قَصُرَ فَهْمى عَنْ اِدْراکِهٰا فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصٰآئِهٰا،

پس نعمتهاى باطنیت چنان زیاد است که زبانم از شمارش آن ناتوان شده، و نعمتهاى ظاهریت چنان فراوان است که فهمم از درک آن کوتاه شده تا چه رسد به این که همه آنها را بشمارم،

فَکَیْفَ لى بِتَحْصیلِ الشُّکْرِ، وَشُکْرى اِیّٰاکَ یَفْتَقِرُ اِلىٰ شُکْرٍ،

چگونه شکرت را به جاى آورم در حالى که شکر تو خود نیازمند شکر دیگرى است،

فَکُلَّمٰا قُلْتُ لَکَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَىَّ لِذٰلِکَ اَنْ اَقُولَ لَکَ الْحَمْدُ،

پس هر زمان که بگویم: حمد و سپاس از آنِ توست بر من واجب است که براى آن دوباره بگویم: حمد و سپاس از آنِ توست،

اِلٰهى فَکَمٰا غَذَّیْتَنٰا بِلُطْفِکَ، وَرَبَّیْتَنٰا بِصُنْعِکَ، فَتَمِّمْ عَلَیْنٰا سَوٰابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنّٰا مَکٰارِهَ النِّقَمِ،

اى معبود من، پس همان گونه که ما را غذا دادى و با آموزشت تربیت نمودى، پس نعمت هاى فراوانت را بر ما تمام کن، و بلاهاى ناگوار را از ما دور گردان،

وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدّٰارَیْنِ اَرْفَعَهٰا وَاَجَلَّهٰا، عٰاجِلاً وَآٰجِلاً،

و از بهره هاى هر دو جهان، بالاترین و گرامى ترین آن، هم اکنون و در آینده ما را بهره مند ساز،

وَلَکَ الْحَمْدُ عَلىٰ حُسْنِ بَلاٰئِکَ، وَسُبُوغِ نَعْمٰآئِکَ، حَمْداً یُوٰافِقُ رِضٰاکَ، وَیَمْتَرِى الْعَظیمَ مِنْ بِرِّکَ وَنَدٰاکَ،

حمد و سپاس از آنِ توست بر آزمایش نیک و نعمت هاى فراوانت، ستایشى که موافق خوشنودى توست، و از نیکویى و احسان عظیم تو سرچشمه مى گیرد

یٰا عَظیمُ یٰا کَریمُ، بِرَحْمَتِکَ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ.

اى باعظمت و اى بخشنده، به رحمتت اى مهربان ترین مهربانان.